EΝΑΣ ΛΩΤΟΣ κάποτε σε έναν κήπο ήταν πάρα μα πάρα πολύ ξεχασιάρης. "Ωχ συγγνώμη, το ξέχασα...!", έλεγε στα άλλα φρούτα και λαχανικά κάθε φορά που κανόνιζαν κάποιο ραντεβού ή του ανέθεταν κάποια δουλειά. Αυτά πάλι είχαν αρχίσει να κοροϊδεύουν, αφού δεν έλεγε να αλλάξει τρόπους.
Έτσι λοιπόν μια μέρα, αποφάσισαν να του πάρουν δώρο ένα χρυσόψαρο σε γυάλα για να σπάσουν πλάκα. "Θα κάνετε τέλεια παρέα!", του είπαν και του άφησαν και ένα βαζάκι με ψαροτροφή για να το ταϊζει. "Να προσέχεις μόνο γιατί ξεχνάει εύκολα", συμπλήρωσαν και έφυγαν, χωρίς να του δώσουν οδηγίες για το τάισμα.
Το χρυσόψαρο όμως εκτός από ξεχασιάρικο ήταν και λαίμαργο και πονηρό. Έτσι λοιπόν, αφού και οι δυο είχαν την φήμη πως ήταν ξεχασιάρηδες και υπήρχε ο κίνδυνος ο λωτός να αφήσει κάποια μέρα το χρυσόψαρο νηστικό, του ζήτησε να τρώνε και οι δυο ακριβώς τις ίδιες ώρες. "Σύμφωνοι!", είπε ο λωτός ενθουσιασμένος, αφου σκέφτηκε πως έτσι θα έχει και παρέα για το φαγητό του.
"Ξέχασες να με ταϊσεις!", γύρισε την επόμενη μέρα το χρυσόψαρο και του είπε με μεγάλη σιγουριά. Αυτός πάλι μπερδεύτηκε, αφού θυμόταν πως είχε φάει. Τόση όμως ήταν η σιγουριά του, που σκέφτηκε πως θα ήταν καλύτερα να ταϊσει το χρυσόψαρο ξανά καλού κακού. Και έτσι αυτό εκείνη τη μέρα έφαγε για δεύτερη φορά, και ο λωτός μαζί του για να του κάνει παρέα.
"Δε με τάισες σήμερα!", του είπε μετά από δυο ώρες, που ξαναπείνασε. Ο λωτός πάλι ξαφνιάστηκε, όμως τόσο ξεχασιάρης που ήταν, πίστεψε για ακόμη μια φορά πως δεν είχε ταϊσει το χρυσόψαρο. Έτσι λοιπόν του ξανάδωσε τροφή, και έκατσε κι αυτός μαζί του να φάει όπως είχαν συμφωνήσει.
Έτσι και την τρίτη, και την τέταρτη φορά. Ώσπου οι δυο τους είχαν σκάσει στο φαϊ, και το βαζάκι με την ψαροτροφή τελείωσε.
"Η τροφή που μου δώσατε τελείωσε μέσα σε δυο μέρες!", είπε ο λωτός στα άλλα φρούτα και λαχανικά καθώς έτρεξε να τα βρει για να ζητήσει κι άλλη.
"Η τροφή που σου δώσαμε κρατάει για ένα μήνα. Τόσο ξεχασιάρης όμως που είσαι, σε κοροϊδεύει το χρυσόψαρο για να τρώει ξανά και ξανά!", του απάντησαν αυτά, και ξέσπασαν σε γέλια. Μόλις το άκουσε ο λωτός έγινε κατακόκκινος από ντροπή.
Από εκείνη τη μέρα σημείωνε σε χαρτί κάθε πότε τάιζε το χρυσόψαρο. Μάλιστα το πήρε απόφαση να γίνει λιγότερο ξεχασιάρης, ή τουλάχιστον τα σημαντικά να τα σημειώνει όποτε δεν τον βοηθάει η μνήμη του.
